این روزها تلویزیون رکن مهم و قابل توجهی در زندگی مردم بسیاری از کشورها دارد. به طوری که بسیاری از کارشناسان معتقدند که هیچ یک از محصولات تولید شده توسط بشر به اندازه تلویزیون مورد استقبال عمومی قرار نگرفته است . حتی در بسیاری از جوامع محروم با تمام مشکلات ناشی از فقری که با آن دست به گریبان هستند ، می توان آنتن های تلویزیون را بر بام خانه های آنان دید. حتی در مناطقی که امکان تهیه تلویزون به شکل فردی امکان پذیر نیست ، گروه هایی که به طور دسته جمعی به تماشای تلویزیون می نشینند ، فراوان دیده می شود .
تحقیقات فراوانی وجود دارد که نشان می دهد ساعت های بسیاری از زندگی مردم در جوامع مختلف در کنار تلویزیون می گذرد.
به راستی هر یک از ما چند ساعت در روز مشتری وفادار این جعبه جادویی هستیم ؟
کودکان از آن جا که بسیاری از رفتارهای خود را بر اساس آن چه که می بینند ، می آموزند ، عشق به تلویزیون را از بزرگسالان خود به امانت می گیرند . زمانی کودکان فقط از برنامه های ویژه خود استفاده می کردند ، اما متاسفانه امروزه در بسیاری از کشورها از جمله کشور ما ، کودکان تقریبا تمام برنامه های تلویزیون را می بینند.
تلویزیون اگرچه در موقعیت های مختلف به فراگیر شدن آگاهی یاری رسانده است ، اما به همان اندازه نیز در تخریب رابطه ها و جا انداختن بسیاری از ارزش های غیر انسانی موفق بوده است . این موفقیت غم انگیز محصول گروه بزرگی از سودجویان در تمامی شبکه های ملی و بین المللی است .
” تلویزیون ” به عنوان یک دستگاه ، به خودی خود محصولی بد نیست ، اما برنامه هایی که در آن پخش می شود می تواند به اعتبار و یا به بی اعتباری آن دامن بزند. با نگاهی به مجموعه برنامه هایی که از شبکه های مختلف ملی و بین المللی در کشورهای مختلف پخش می شود می توان به حجم اعتبار و یا به بی اعتبار این برنامه ها پی برد .
جدا از این که تلویزیون چه برنامه هایی را پخش می کند ، واقعیت این است که تلویزیون فقط به ارتباطی یک سویه دامن می زند و ذهن بینندگان خود را تبدیل به فضایی منفعل و غیر موثر می کند . وقتی که دیدن برنامه های تلویزیون از حد و مرزی نیز می گذرد ، می تواند زنگ خطری باشد که باید به آن توجه کرد.
آیا زنگ خطری را احساس می کنید ؟
تجربه های ملی به ما نشان می دهد که کودکان ما وقت زیادی از ساعت های شبانه روز خود را پای تلویزیون می گذرانند . این حرکت موجب شده است تا کودکان ما :
– کم تر حرکت کنند،
– کم تر وارد فعالیت های متنوع و تجربه های مستقیم و بی واسطه شوند ،
– کم تر با سایر افراد خانواده خود ارتباط بگیرند ،
– کم تر با سایر انسان های پیرامون خود رابطه برقرار کنند ،
– و بیش تر گیرنده باشند و در نقش یک انسان منفعل زندگی کنند.
این مشکل در کشور های گوناگون دیده می شود . متاسفانه این زنگ خطر برای بسیاری از کشورها و جوامع نواخته شده است . بدین سبب گروه بزرگی از کارشناسان تعلیم و تربیت ، روان شناسان و متخصصان برنامه های آموزشی در سطح یک جنبش و حرکت جهانی طرح تلویزون خاموش را ( حداقل برای روزهایی در هفته ) ارایه می دهند .
تا کنون بسیاری از خانواده ها ، مدارس و مراکز آموزشی در سطح دنیا به این حرکت پیوسته اند و به خاطر حفظ بیناد خانواده و به دلیل حمایت از فرزندان خود ، روزهایی در هفته تلویزیون خود را خاموش می کنند .
موسسه پژوهشی کودکان دنیا نیز در حمایت از این برنامه جهانی ، خانواده ها و مراکز آموزشی را به مشارکت در این طرح دعوت می کند.
ما می توانیم در هر کجا که باشیم حداقل یک روز در ماه تلویزیون خود را خاموش کنیم و همراه با کودکان و سایر افراد خانواده به یک تجربه ارزشمند بپردازیم.
زمان آن فرا رسیده است که ما از یک دنیای مجازی فاصله بگیریم و دوباره به اصل زندگی ، آن هم در حضور انسان ها برگردیم.
طرح تلویزیون خاموش دعوت به بودن در کنار سایر انسان هاست .
ما می توانیم در کنار هم باشیم :
– دوباره با هم حرف بزنیم ،
– دوباره احساس هایمان را با یک دیگر شریک شویم،
– دوباره کار کنیم ،
– دوباره به گردش بروم،
– دوباره دیدنی های پیرامون خود را با هم ببینم ،
– دوباره کتاب بخوانیم ،
– به موزه ، کتابخانه ، کنسرت و…… برویم ،
– و………………….
ما می توانیم یک روز در ماه تلویزیون ها را به نفع زندگی خود و بچه هایی که در کنار ما زندگی می کنند خاموش کنیم .
با ما به طرح تلویزیون خاموش بپیوندید .