معضل كار كودكان يكي از غم انيگزترين پديده هاي اجتماعي اسست كه به نوعي چهره انسان را در سطح شهر و روستا زخمي مي كند . هيچ كس نمي تواند به راحتي از اين فضا بگذرد و كاري انجام ندهد.
موسسه پژوهشي كودكان با توجه به نوع برنامه هاي خود همواره سعي كرد كه به اين موضوع بپردازد و فعاليت هايي را آغاز كند . يكي از پروژه هاي مهم موسسه كار با كودكان خيابان در شهر زاهدان بود . در اين طرح گروه هاي مختلفي از كودكان كار و خيابان تحت پوشش برنامه هاي آموزشي قرار گرفتند و سپس در قالب برنامه هاي آموزشي نهضت سواد آموزي و يا مدارس رسمي وارد مراكز آموزشي شدند.
تقريبا برنامه هاي شهر زاهدان با همكاري سازمان آموزش و پرورش استان به خوبي پيش رفت. حتي كودكان مهاجر افغان نيز در قالب برنامه هاي غير رسمي تحت پوشش آموزش قرار گرفتند .
اما نكته اي كه در زاهدان براي ما روشن شد اين موضوع بود كه ما مشكل كار كودكان را حل نكرديم. فقط فرصت هايي را براي آموزش آن ها فراهم كرديم.. كار كودكان ماجراي پيچيده تري داشت كه از توان ما خارج بود.
در سال ۸۷ به دعوت انجمن همياران غدا فعاليتي براي حمايت از كودكان كار وخيابان صورت گرفت. در اين فعاليت تقريبا تمامي سازمان هايي كه براي كودكان كار و خيابان فعاليت مي كردند حضور داشتند . سپس نمايندگان سازمان بهزيستي نيز به اني جمه پيوستند و آمادگي خود را براي حمايت از طرح ها اعلام كردند.
در آن چلسه ها كارگاهي با عنوان ” همفكري براي حمايت از كودكان كار و خيابان ” برگزار شد تا بتوانيم دور نماي خود را براي كار با كودكان كار و خيابان مطرح كنيم . در آن برنامه نمايندگان موسسه اين موضوع را مطر ح كردند كه درونماي ما بايد محو كامل كار كودكان باشد و رويكرد ما بايد به اين سمت برود كه ما كودكان را در محل زندگي و در جوار خانواده هايشان حمايت كنيم.
اما به نظر مي رسيد كه بقيه سازمان هاي غير دولتي و به ويژه سازمان بهزيستي به فكر حمايت و بهبود وضعيت كار كودكان بودند. سازمان بهزيستي و بقيه سازمان هاي غير دولتي كار كودكان را پذيرفتند تا بتوانند اين وضعيت را بهبود دهند..
بر هيني اساس سازمان بهزيستي حاضر به حمايت هاي مالي از برنامه هاي سازمان هاي غير دولتي شد.
اما موسسه رسما اعلام كرد كه ما كار كودكان را قبول نداريم و حاضر به دريافت هيچ كمكي براي كار كودكان نبيستيم .
موسسه پژوهشي كودكان دنيا از آن تاريخ حاضر نشد كه كار كودكان را بپذيرد .
حاضر نشد طرح پوشاندن لباس هاي يكدست را به تن كوذكان كار و خيابان قبول كند و يا در خيابان به كودكان غذا بدهد و يا به آن ها واكسن بزند.
موسسه در همان جلسه ها رسما اعلام كرد كه خيابان جاي امني براي كودكان نيست و ما نبايد خيابان ها را براي كودكان جاي امن كنيم . بلكه بايد حمايت هايمان را به محله هاي كودكان ببريم و برنامه هايي را توسعه دهيم تا كودكان نخواهد براي كار به خيابان ها بيايند. ما طرح هاي توان مند سازي موسسه در جوامع را مطرح كرديم و اين كه براساس اين الگوها مي تواتنيم از خانواده هاي اين كودكان حمايت كنيم.
اما متاسفانه حمايت هاي مالي سازمان بهزيستي فقط در صورتي تامين مي شد كه از اين كودكان در مراكز مشخصي حمايت مي شد.
به همين دليل تعداد قابل توجه اي از سازمان ها اين طرح را پذيرفتند . موسسه پژوهشي كودكان دنيا تنها سازماني بود كه مخالفت خود را با هر نوع شكل از كار كودكان اعلام كرد و رسما از اين بازي خارج شد.
از آن سال تا كنون موسسه همواره مخالفت خود را با اين سياست سازمان بهزيستي و هر سازمان دولتي ، غير دولتي و يا بين المللي اعلام كره و حاضر به هيچ نوع همكاري با چنين رويكردي نشده است .
با اين حال موسسه از آن سال تا كنون نه تنها سكوت نكرد ، خود را كنار نكشيد و در فضاي قهر نرفت ، بلكه همواره سعي كرد است كه مخالفت خود را از طريق توسعه ” طرح توان مند سازي جوامع محروم در حمايت از كودكان ” در مناطق مختلف ، نشان دهد.
ما هم چنان از اين كه مخالفت خود را با رسمي ندانستن كار كودكان اعلام مي كنيم و خانواده را بر خيابان ترحيح مي دهيم بسيار خرسنديم.